W wieku 47 lat Antonia Monjo – zwana pieszczotliwie Toñi – stanęła w obliczu jednego z największych wyzwań w swoim życiu, gdy 1 lipca doznała udaru niedokrwiennego mózgu. W wyniku tego zdarzenia trafiła na oddział intensywnej terapii i radykalnie zmieniła swoje codzienne życie.
Po ustabilizowaniu stanu zdrowia została przeniesiona do szpitala Casaverde Extremadura w Meridzie, ośrodka specjalizującego się w rehabilitacji neurologicznej. Tam rozpoczęła wymagający, oparty na badaniach naukowych proces rekonwalescencji, mający na celu pomoc w odzyskaniu niezależności.
Kiedy Toñi trafiła do szpitala, nie mogła chodzić ani skutecznie się komunikować i wymagała sondy nosowo-żołądkowej. Jej lewa strona ciała była poważnie osłabiona, a pacjentka straciła kontrolę nad tułowiem, co zmusiło ją do poruszania się na wózku inwalidzkim. Jej wskaźnik Barthel – mierzący niezależność funkcjonalną – wahał się między 20 a 30, co wskazuje na wysoki poziom zależności.
Wielodyscyplinarny zespół w Casaverde Extremadura opracował indywidualny program neurorehabilitacji oparty na dowodach naukowych, łączący w sobie zaawansowaną technologię, koordynację terapeutyczną i silną motywację pacjenta.
Terapia zajęciowa: nauka życia codziennego na nowo
W ramach terapii zajęciowej skupiono się na odzyskaniu niezależności w czynnościach dnia codziennego (ADL). Dzięki wykorzystaniu robotów Tyromotion (Amadeo, Diego i Pablo) oraz ćwiczeniom precyzyjnym i rozwijającym motorykę małą, Toñi stopniowo poprawiała ruchomość, siłę i koordynację lewej ręki.
Jej terapeuci byli pod wrażeniem jej determinacji i wytrwałości. Jednym z jej największych osiągnięć było samodzielne branie prysznica – symbol odzyskanej godności. Dziś potrafi się również samodzielnie ubierać, wiązać buty i wykonywać codzienne czynności, co znacznie zwiększa jej pewność siebie.
Fizjoterapia: Cofanie kroków
Na początku Toñi nie mogła nawet siedzieć prosto. W ciągu tygodnia odzyskała kontrolę nad tułowiem, co pozwoliło jej stanąć i zacząć stawiać pierwsze kroki. Dzięki zaawansowanej robotyce, takiej jak system Lexo, obwodom terapeutycznym i terapii w basenie, przeszła z wózka inwalidzkiego do chodzenia z laską.
Jej fizjoterapeuta, Santiago Canónico, podkreśla, jak zróżnicowane ćwiczenia na świeżym powietrzu pomagają jej przystosować się do prawdziwych barier, takich jak pochyłości, schody i nierówny teren.
Terapia logopedyczna: Odzyskiwanie głosu
Toñi początkowo miała trudności z wydawaniem podstawowych dźwięków, co poważnie ograniczało jej komunikację. Skoncentrowana terapia ukierunkowana na artykulację, koordynację twarzowo-twarzową i projekcję głosu pomogła jej osiągnąć umiarkowany poziom dyzartrii.
Teraz mówi zrozumiałie, ma lepszą kontrolę oddechu, siłę głosu i wytrzymałość, odzyskała zdolność funkcjonalnej komunikacji i jedzenia doustnego.
Zespół Casaverde Extremadura świętuje niezwykły postęp Toñiego, osiągnięty dzięki nauce, pracy zespołowej i odporności — historię, która jest przykładem nadziei, determinacji i przemieniającej mocy kompleksowej neurorehabilitacji.
